Beste lezers,
Om het ontstaan van het baanplan: 'Oberstmoor' uit te leggen, moet ik eerst wat over mijzelf vertellen. Dus dit is de inleiding en aanleiding. In de volgende post de gedachte achter 'Oberstmoor'. U mist niets als u deze post overslaat, alleen maar mij.
Het is nu bijna 6 jaar geleden, dat er een chaos in mijn hoofd ontstond en ik vluchtte op het internet. Daar aangekomen kwam ik, via de u welbekende 'ubuis', in her-aanraking met het modelspoor. Ooit vroeger een analoge Märklinbaan gehad, maar deze is na mijn 13de levensjaar in een bak beland en daar eigenlijk nooit meer uitgekomen. Defecte locomotieven en geen geld voor reparatie lagen daaraan ten grondslag. De bak heeft mij al die jaren trouw gevolgd, maar de inhoud heeft het daglicht niet meer gezien.
Op filmpje van ubuis, zag ik dat de techniek voor de modelbaan een behoorlijk vlucht had genomen en analoog digitaal was geworden. Het bekijken van de filmpjes paste goed bij de chaos in mijn hoofd, maar ik zonderde mij sociaal meer af en uiteindelijk ging het ook mis op het werk. Dan kom je 'in de molen' en de diagnose was een combinatie van bore-out/burnout. Na een half jaar thuis gezeten te hebben, ontstond er een situatie op mijn werk, waar ik onmisbaar bleek, maar mocht mijn uren vrij indelen en dus weer begonnen in het arbeidsproces. Werken werkt aan één kant louterend, maar aan de andere kant heeft het mijn herstel vertraagd.
In dit proces moest ik van de zielenknijper ook gaan nadenken over een hobby, want die had ik niet meer. Mijn werk was mijn leven geworden en mijn werk had mij in de greep. Loslaten werd het gevleugelde woord en je mag overal iets van vinden, maar hoeft je niet met alles te bemoeien, het advies. Het realiseren, dat mijn cirkel van invloed vele malen kleiner was, dan mijn ego mij vertelde, was een belangrijke stap. Vroeger zeiden ze dan: Schoenmaker, hou je bij je leest. Tegenwoordig spreken ze over energielekken en waar je energie van krijgt.
Ik heb toen het modelspoor omarmd en ben in de actie gegaan. Een meerdaags bezoek aan Miniatur Wunderland in Hamburg was de eerste grote stap. Twee volle dagen heb ik daar rondgelopen en nog heb ik niet alles gezien. Maar de 'begeisterung war da'. Thuis gekomen het (g)orakel weer raadplegen de diverse fora ontdekt. Daar als gast veel gelezen en langzaam rijpte het enthousiasme voor het modelspoor. Gezien het vroeger en nu, kun je niet meer spreken van een her-ontmoeting, maar is het eerder een ontmoeting.
Ook ontdekt, dat er goeie software was voor het ontwerpen van een baan, dus mij daar eerst op gestort. Na veel wikken en wegen gekozen voor Anyrail. Begonnen met ontwerpen en op een gegeven moment ontstond de gedachte, dat ik er ook een ruimte voor moest hebben. Langdurige onderhandelingen met mijn betere helft en het doen van veel concessies en beloftes, leverden een kamertje op met een respectabele afmeting van 3 bij 2,5 m. Met deze maten weer aan de ontwerptafel en op de computer zijn geen bergen te hoog en in het hoofd is 3 bij 2,5 m gigagroot. Het ene ontwerp volgde op het andere en uiteindelijk had ik bij de 141ste poging een ontwerp waarvan ik dacht, dat zou het wel eens kunnen worden. 137 m rails, een dubbele helix en een schaduwstation met zes sporen, waarvan de kortste 4,75 was. De euforie schudde handen met het ego.
Maar ik denk, dat iedereen het wel herkent, zo'n piepklein bescheiden stemmetje in het hoofd, die dan zegt: 'nah', dat stemmetje, die jou bij vlagen ook nog weet te vertellen, dat je op 17 maart 1973 zonder toestemming een koekje uit de trommel hebt geroofd. Deze begon mij ook aan het twijfelen te brengen, maar euforie en ego, wisten hem af te leiden en dus werd er begonnen met de bouw van een tafel. Maar tijdens deze bouw ontglipte de stem aan de aandacht van euforie en ego en nam ratio mee. De kamer, wat de treinkamer moest worden, had wel een erg oud en gammel dakkapel. Ratio leek het goed om na te denken over het vervangen van de dakkapel en de dakkapel te vergroten naar de aangrenzende kamer. De verbouw kan ook leiden tot een grote beschikbaar oppervlak. Euforie taaide bij zoveel logica af en ego hield zich op de achtergrond. Ratio zei toen ook, kijk nog eens naar je baan. Zijn de bergen wel zo hoog en is het gras wel zo groen?
Ik ben toen - bijna een jaar geleden - eens op de kamer gaan zitten en heb mijn gedachten de vrije loop gelaten. Gedachten over het plan, de dakkapel, wat ik eigenlijk wil met een baan. Ik heb toen besloten het plan te parkeren. Om mijn gedachten te verzetten ben ik op zoek gegaan naar iets anders, namelijk een modulebaan. Maar wat? Ik ben diverse beurzen gaan aflopen, heb de Lehranerbahn bezocht en een bezoek bij de Railrunners in Groningen bracht mij bij de modulebaan 'Station Sauwerd'. Ik vond dit een schitterende baan met ook voor veel detail en toen kwam de herinnering aan vroeger boven: 'Het spooremplacement van Zoutkamp". Ik ben daarin gedoken en deze avonturen kunt u lezen via de link onder dit stuk proza.
Zoutkamp vroeg meer tijd om mij te verdiepen en informatie moet je opzoeken door heel Nederland en dus weer de deur van de treinkamer open gedaan. Intussen was ik ook al via het (g)orakel terecht gekomen bij Train Safe. Niets mee gedaan, maar toen ik op de treinkamer was, klikte er iets. Het schaduwstation van mijn plan was niet nodig. Veel te lang en te groot. En als liefhebber van stoom, ga ik toch niet rijden met lange treinen. Op een baan met een lengte van 3 m kun je met radius 2 hooguit 2 m recht spoor hebben en dan is een trein met een lengte van 1,5 m al heel wat. Daar ook nog bij opgeteld de ingewikkeldheid van het plan, schoonhouden, enz. zette mij weer aan de tekentafel en als tekenend ontstond het organisch ontwerp 'Oberstmoor'.
Hierover meer in de post hierna.
